Osteopathie
Werkwijze van een osteopaat
Uw klachten komen ergens tot uiting, maar soms ligt de oorzaak hiervan ergens anders. De werkwijze van een osteopaat kenmerkt zich door te zoeken naar bewegingsverlies van cranio-sacraal, visceraal en pariëtaal systeem.
Als osteopaat kijk ik naar het hele lichaam, als één geheel. Tijdens uw behandeling kijk ik niet alleen naar de bouw van het lichaam (anatomie), maar ook naar de ontwikkeling vanaf het moment van bevruchting tot en met de bevalling (embryologie), de werking van het zenuwstelsel (neurologie) en de impact van de activiteit van uw organen op uw lichaam (fysiologie).
Cranio-sacraal
Schedel, wervelkanaal, heiligbeen, zenuwstelsel en hersenvochtcirculatie.
Visceraal
Organen, omringende vliezen, bloedvaten en het lymfestelsel.
Pariëtaal
Wervelkolom, armen, benen, spieren, gewrichten en bindweefsellagen.
Holistische visie
De mens als één geheel
Er is een voortdurende wisselwerking tussen de drie systemen. Onderling zijn ze verbonden door bindweefsel, bloedvaten, lymfevaten en zenuwen. Hierbij is de vloeistofstroom belangrijk tussen de systemen zelf. Bloed, lymfe-, hersen- en ruggenmergvloeistof (liquor) moeten vrij kunnen stromen in het lichaam. Een verminderde weefselmobiliteit kan ervoor zorgen dat de circulatie van één of meerdere vloeistoffen afneemt, met verzuring en vervuiling als gevolg. Een belangrijk onderdeel van de werkwijze van een osteopaat is het aanspreken van het zelfgenezend vermogen van het lichaam om pijn en functieverlies te reduceren.
Geschiedenis
Werkwijze
Grondlegger van deze behandelingswijze is de Amerikaanse arts Dr. Andrew Taylor Still die in 1892 de American School of Osteopathy oprichtte. Het woord osteopathie bestaat uit twee Griekse woorden: Osteon, wat “bot” betekent en Pathos: “ziekte”.
Middels methodes en onderzoeken ontwikkelde Still een methode om met zijn handen verminderde beweeglijkheid in weefsels op te kunnen sporen, zodat hij hier vervolgens ook invloed op kon uitoefenen. De werkwijze van een osteopaat is gebaseerd op principes van de anatomie, embryologie, neurologie en fysiologie.
Systemen
Cranio-sacraal
Het cranio-sacrale systeem bestaat uit de schedel, het wervelkanaal, het heiligbeen, het zenuwstelsel, de circulatie van het hersenvocht en de fascia. Elk botstuk heeft door de vorm ervan ook een eigen beweeglijkheid. Een val, ongeluk, geboorte, gebits- of kaakproblematiek kan zorgen voor een functieverlies van de schedelnaden in de schedel. De aansturing van ons lichaam is de basis van ons cranio-sacraal systeem en het heeft invloed op meerdere fysiologische systemen zoals de ademhaling, bloedsomloop, zenuwstelsel en het endocriene systeem (het hormonale systeem).
Visceraal
Het viscerale systeem betreft onze inwendige organen met het circulatiesysteem van bloed- en lymfevaten. In sommige gevallen kan de pijn onderdrukt worden (d.m.v medicatie), maar hierdoor wordt niet altijd de oorzaak van de klacht bestreden. Klachten kunnen dan wel tijdelijk naar de achtergrond verdwijnen, maar zullen na verloop van tijd weer terugkeren.
Het gebied waar de klachten zich presenteren is niet altijd de regio waar de oorzaak van het probleem zit. Daarom kan er ook sprake zijn van een onderliggend probleem van het viscerale systeem. Om een voorbeeld te geven kunnen we naar het hart verwijzen. Hartklachten kunnen samengaan met pijn op de borst, de schouder, de nek en het kaakgewricht. Een ander voorbeeld is dat een beperking in de fascia van de lever of galblaas pijnklachten kan veroorzaken in de rechterschouder omdat het bindweefsel deze beide punten verbindt met elkaar.
De werkwijze van een osteopaat maakt dat het lichaam wordt gezien als een eenheid: alles is onderling verbonden met bindweefsel. Dit is een verzamelnaam van allerlei bindende structuren, van kapsels tot pezen en banden. De elasticiteit van het bindweefsel of fascia kan worden verminderd door een ontsteking, ongeval of littekenweefsel. Hierdoor wordt een andere vorm van rek op het weefsel ondervonden en dit gaat op den duur klachten geven in spieren en gewrichten. Naast de fascia kan een blokkering van een wervel via de zenuwen of de bloedvaten ook de organen beïnvloeden.
Pariëtaal
Het ons bekende bewegingsapparaat met de wervelkolom, botten, spieren, pezen, gewrichten en onderhuidse bindweefsellagen (fascia) is het pariëtale systeem. Het kan zijn dat een probleem van het bewegingsapparaat wordt veroorzaakt door het gewricht zelf (overbelasting of ongeval), maar het is ook mogelijk dat dit komt door problemen op een andere plek in ons lichaam (zowel spieren en gewrichten als organen).
Hierdoor worden compensatiemechanismen aangesproken die op langere termijn uitgeput kunnen raken, wat vervolgens problemen gaat geven in ons bewegingsapparaat. Dit kan resulteren in artrose of bijvoorbeeld terugkerende pees- en spierklachten.